நாளை நமதே 26

Technorati Tags: நாளை நமதே

அன்று வகுப்பில் நடந்த அசம்பாவிதத்தை அசை போட்டவாறு கல்லூரி வளாக வாசலில் பேருந்துகள் நிற்கும் இடத்தை நோக்கி நடந்தனர் பரத்தும் வாசனும்.

'என்ன ப்ரதர் அந்த சதுர மண்ட  ஒங்களையும் போட்டு கலாய்ச்சுட்டானா?'

பரத் சட்டென்று நின்று குரல் வந்த திசையை நோக்கி திரும்பினான்.

'ஐ ஆம் டேவிட், ஐ.டி. செக்கண்ட் இயர்.' வாயெல்லாம் பல்லாக அகண்ட புன்னகையுடன வலக்கையை நீட்டியவாறு தன் எதிரில் வந்து நின்றவனைப் பார்த்த பரத் ஒரு நொடி தயங்கி அவனுடைய கரத்தைப் பற்றி பேருக்கு குலுக்கினான்.

ஆள பாத்தா வில்லங்கம் புடிச்ச ஆளா தெரியுதே என்று நினைத்தவாறு திரும்பி வாசனைப் பார்த்தான். டெலிபதி போல பரத் நினைத்ததை புரிந்துக்கொண்ட வாசன் ஆமாம் என்பதுபோல் தலையை அசைத்தான், லேசாக.

'என்ன பிரதர், நா கேட்ட கேள்விக்கு பதில காணம்?'

பரத் தயங்கியவாறு சுற்றிலும் நோக்கினான். அவனுடைய சக மாணவ, மாணவியர் பலரும் சற்று தொலைவில் பேருந்துகளுக்கு காத்து நிற்பது தெரிந்தது. டேவிட்டின் குரல் நிச்சயம் அவர்களுக்கு கேட்டிருக்கும் என்று நினைத்தான். அவன் 'சதுர மண்டை' என்று யாரை குறிப்பிடுகிறான் என்பது தெளிவாக இல்லை என்றாலும் இன்று வொர்க் ஷாப்பிலும் வகுப்பிலும் நடந்தவைகளை தொடர்புப் படுத்தி பார்க்கும் எவருக்கும் டேவிட் குறிப்பிட்டது எச்.ஓ.டியைத்தான் இருக்கும் என்று அவன் மட்டுமல்லாமல் அவனுடைய சக மாணவர்களாலும் புரிந்துக்கொள்ள முடியும் என்று நினைத்தான். நாம் வேறு எதையாவது சொல்லப் போக அது அவனுடைய வகுப்பபச் சேர்ந்த மாணவர்கள் காதில் விழுந்து.... வேற வினையே வேண்டாம்.

'சாரி... டேவிட் நீங்க கேட்டது சரியா காதுல விழலை.' என்றான் பட்டும் படாமல்.

டேவிட் உரக்க சிரித்தான். 'புரியுது பிரதர்.' கைகளை அட்டகாசமாக விரித்து 'இவனுங்க யார் காதுலயாவது விழுந்து அது அந்த சதுர மண்டைக்கு போயிரும்னுதான நினைக்கீங்க?'

இதென்னடா ரோதனையா போச்சி என்பதுபோல் பரத் வாசனைப் பார்த்தான். 'நீ பேசிட்டு வா பரத் நா பஸ் கிட்ட காத்துக்கிட்டிருக்கேன்.' என்று வாசன் கழண்டுக்கொள்ள பரத் டேவிட்டை நெருங்கி, 'நீங்க எந்த பஸ்சுல போகணும்? வாங்களேன், பேசிக்கிட்டே போகலாம்.' என்றவாறு அவனுடைய பேருந்தை நோக்கி நடந்தான்.

டேவிட் சிரித்தவாறு, 'வேணாம் பிரதர் நீங்க போங்க... இன்னொரு நாள் பேசிக்கலாம்.' என்று பதிலளித்துவிட்டு திரும்பி தன் பேருந்தை நோக்கி நடந்தான்.

****

ப்ரியா பேருந்தில் ஏறியதிலிருந்து ஏதோ நினைவாக இருப்பதைப் பார்த்த ஜோதிகா, 'ஏய் என்ன, ஏதோ கோட்டைய புடிக்க ப்ளான் பண்றாப்பல இருக்கு?' என்றவாறு விலாவில் இடித்தாள்.

ப்ரியா திரும்பாமல் சாலையையே பார்த்தவாறு அமர்ந்திருந்தாள்.

ஜோதிகாவுக்கு சுருக்கென்றிருந்தது. இந்த ஒரு வார காலத்தில் ப்ரியா ஒருமுறை கூட இப்படி நடந்துக்கொண்டதில்லை.

'சாரி ப்ரியா.' என்று கூறிவிட்டு தன்னுடைய புத்தகப் பையை திறந்து அந்த மாத ரீடர்ஸ் டைஜஸ்ட்டை திறந்து வாசிக்கலானாள். அவளுடைய வீடு இருந்த பகுதியை சென்றடைய இன்னும் ஒரு மணி நேரத்திற்கு மேலாகும். ப்ரியா இன்னும் இரண்டு ஸ்டாப்பில் இறங்கிவிடுவாள் என்பதால் நாளை பார்த்துக்கொள்ளலாம் என்று நினைத்தாள்.

ஆனால் அவளுடைய ஸ்டாப் வந்தும் இறங்காமல் ப்ரியா அமர்ந்திருக்கவே, 'ஏய் ஒன் ஸ்டாப் வந்தாச்சி. என்ன ட்ரீம் பண்றியா?' என்றவாறு அவளுடைய தோளை தொட்டாள்.

பேருந்து ஓட்டுனர் கதவை திறந்து பிடித்தவாறு காத்துக்கொண்டிருப்பது தெரிந்தது.

'நா இன்னைக்கி பாரீஸ் கார்னர்ல இறங்கிக்கட்டுமா?' என்றாள் ப்ரியா தயக்கத்துடன்.

ஓட்டுனர் பிடிவாதமாக தலையை அசைத்தான். 'முடியாதும்மா... நீங்க கட்டியிருக்கற ஃபீசுக்கு இதுவரைக்கிம்தான் காலேஜ் பஸ்ல ட்ராவல் பண்ண முடியும். எறங்கிருங்க... டைம் ஆவுது.'

பேருந்து முழுவதும் கண்டன குரல்கள் எழுந்தன. 'என்னங்க இது அநியாயம்? என்னைக்காவது ஒரு நாளைக்கு கூட கொஞ்சம் தூரம் போமுடியாதுன்னா எப்படி? இது என்ன கவர்ன்மெண்ட் காலேஜா?'

ஆளாளுக்கு குரலெழுப்ப அவர்களுடன் அமர்ந்திருந்த ஆசிரியர்களுள் ஒருவர் எழுந்து கைகளை உயர்த்தினார். 'ஸ்டூடன்ஸ் till you get down from this bus you are bound to obey the regulations of the College. Don't forget that. If the conductor says you can't travel, then you can't. Is that clear?'

'போய்யா... நீயும் ஒன் ரெகுலேஷன்சும்' என்று சற்று உரக்கவே முனுமுனுத்தான் மூர்த்தி. அவனும் வாசனும் படித்தது வெவ்வேறு கல்லூரி என்றாலும் இரண்டும் ஒரு நிறுவனத்தைச் சார்ந்தது என்பதால் இரு கல்லூரிகளுக்கு பொதுவான பேருந்தில் பயணம் செய்வது வழக்கம்.

அவனுடைய குரல் பேருந்தில் பயணித்த அனைவர் காதிலும் விழ அனைவரும், சம்பந்தப்பட்ட ஆசிரியரையும் சேர்த்து, காதிலும் விழவே எல்லா தலைகளும் அவன் இருந்த திசையை நோக்கி திரும்பின. ஆனாலும் ஆசிரியர்கள் பெரிதுபடுத்தாமல் அமர்ந்திருந்தனர்.

ப்ரியா தன்னால்தானே பிரச்சினை என்று நினைத்தவாறு மெள்ள எழுந்து வாசலை நோக்கி  நகர்ந்தாள்.

மூர்த்தி விடவில்லல. 'ஹல்லோ மேடம்... ஒங்களுக்காகத்தான நாங்கல்லாம் பேசிக்கிட்டிருக்கோம்... நீங்க பாட்டுக்கு எறங்கறீங்க..? போய் ஒங்க சீட்ல ஒக்காருங்க. என்ன பண்றாங்கன்னு பாத்துருவோம்.'

வாசன் எரிச்சலுடன் திரும்பி பின் இருக்கையில் அமர்ந்திருந்த தன் சகோதரனைப் பார்த்தான்.

'டேய் என்ன மொறைக்கறே... நானும் ஒருவாரமா பாத்துக்கிட்டுதான் இருக்கேன்... இவனுங்க டார்ச்சர் தாங்க முடியல... நாம என்ன ஜெயில் பிரிசனர்ஸா... காலேஜ் ஸ்டூடண்ஸ்.. நம்ம மைட்ட (might) இவனுங்களுக்கு காட்டணும்டா...'

ப்ரியா அவனைப் பொருட்படுத்தாமல் வாசலை நெருங்கி 'சாரிங்க. இங்கயே இறங்கிக்கறேன்.' என்று ஓட்டுனரிடம் பதிலளித்துவிட்டு இறங்க ஜோதிகாவும் சட்டென்று எடுத்த முடிவில் 'நானும் இங்கயே இறங்கிக்கறேன்..' என்றவாறு தன்னுடைய கைப்பையை எடுத்துக்கொண்டு இறங்கினாள்.

ஒட்டுனர் மூர்த்தியை முறைத்தவாறு கதவை அடைக்க பேருந்து நகர்ந்தது. மாணவ, மாணவியர் சற்று முன் நடந்தவற்றை மறந்துபோய் அவரவர் நினைவுகளில் மூழ்கினர்.

'முதுகெலும்பு இல்லாத பயல்க.... இவனுங்களுக்கு இந்த மாதிரி ட்ரீட்மெண்ட்தான் கிடைக்கும்..' என்றான் மூர்த்தி சற்றே உரக்க.

பேருந்தில் இருந்த யாருமே அவனைக் கண்டுக்கொள்ளவில்லை.... நமக்கேன் வம்பு என்று நினைத்தார்கள் போலும்...

******

'எதுக்குடி நீயும் இங்கயே எறங்குனே?'

' நீ பாரீஸ் கார்னர் வரைக்கும்தானே போறே? நானும் ஒங்கூட வரேன். எனக்கு அங்க பீச் ஸ்டேஷன்லருந்து ட்ரெய்ன் இருக்கு...'

'அதான் ஏன்னு கேக்கேன்... ஒன் வீடு வரைக்கும் காலேஜ் பஸ் போகுதில்ல? நீ பாட்டுக்கு போக வேண்டியதுதான?'

ப்ரியாவின் குரலில் தொனித்த எரிச்சல் ஜோதிகாவை திடுக்கிட வைத்தது. ஒருவேளை நா அளவுக்கு மீறி உரிமை எடுத்துக்கறேன்னு நினைக்காளோ... சட்டென்று பொங்கிவந்த கண்ணீரை சிரமப்பட்டு அடக்கிக்கொண்டு வேண்டுமென்றே அவளுக்கு முதுகைக் காட்டிக்கொண்டு நின்ற ப்ரியாவைப் பார்த்தாள். 'சாரிடி.... I thought.....' வார்த்தைகள் வெளிவராமல் தடுமாறினாள்....

ப்ரியா அப்போதும் அவளை திரும்பி பார்க்காமல் பேசினாள். 'If I had hurt you... I am sorry... But I need to be alone... நா வரேன்... நீ வீட்டுக்கு போ... நாளைக்கி பேசிக்கலாம்.'

ப்ரியா சாலையைக் கடந்து வழியில் சென்ற ஆட்டோவை நிறுத்தி ஏறிக்கொள்ள விக்கித்து நின்றாள் ஜோதிகா.... என்னாச்சி இவளுக்கு?

********

டேவிட் பேருந்தில் ஏறி இருக்கை ஏதும் காலியாய் இருக்கிறதா என்று பார்த்தான். மாணவியர் அமர்ந்திருந்த பகுதியில் ஒரேயொரு இருக்கை மட்டும் இருந்ததைப் பார்த்துவிட்டு அங்கு அவன் அமர அனுமதியில்லை என்று தெரிந்தும் அதை நோக்கி நகர்ந்தான்.

'ஹலோ... அது லேடி ஸ்டூடண்ட்ஸ் செக்ஷன்னு தெரியுமில்ல...?' ஓட்டுனர் கீழிருந்து குரல் கொடுத்தார்.

'தெரியாமயா கெடக்கு?' என்றான் டேவிட் நக்கலுடன். 'ஒக்காந்தா கேளு.'

ஒட்டுனர் அவனை முறைக்க பேருந்தில் இருந்த அனைவரும் ஆசிரியர்களை தவிர்த்து, சிரித்தனர்.

'வச்சடா மச்சான் ஆப்பு.' என்றான் ஒரு மாணவன் சற்று உரக்க...

'டேய்... இன்னும் அஞ்சி நிமிசத்துல.. வைக்கறேன் இருங்க ஒங்க எல்லாருக்கும்... ஆப்பு...' என்று ஓட்டுனர் பதில் குரல் கொடுக்க சட்டென்று அமைதியானது பேருந்து.

'டேய்... கரஸ்சோட டாட்டர் வருது.... பாரா உஷார்' என்றான் வேறொருவன்.

டேவிட் குனிந்து பார்த்தான்.... நிர்வாகியின் இளைய மகள் ரோஜா படு ஸ்டைலாக வருவது தெரிந்தது... 'இருடா டேய் டிரைவர். யார் யாருக்கு ஆப்பு வைக்கறான்னு பாப்பம்.' என்று நினைத்தவாறு டேவிட் பேருந்தில் இருந்து இறங்கி நின்றான்.

'என்ன மேடத்துக்கிட்ட கம்ப்ளெய்ண்ட் பண்ணப் போறியா.... போ... பண்ணு...' என்று ஓட்டுனரை உசுப்பி விட்டான்...

அடுத்த சில நொடிகளில்  ரோஜா டேவிட்டின் பேருந்தை நெருங்க ஓட்டுனர் அவளை சற்றே நெருங்கி, 'மேடம்...' என்றான் தயக்கத்துடன்..

ரோஜாவின் முகம் உடனே கடுப்பானது. 'என்ன தைரியம் இருந்தா இவ்வளவு பக்கத்துல வந்து நின்னு பேசுவ, ராஸ்க்கல். தொலைச்சிருவேன்..' என்றவாறு ஓங்கி ஒட்டுனரின் கன்னத்தில் அறைந்துவிட்டு கடந்து சென்றாள்.

இதை சற்றும் எதிர்பாராத பேருந்தில் அமர்ந்திருந்த முதலாமாண்டு மாணவர் கூட்டம் அதிர்ச்சியில் உறைந்து போனது.

டேவிட் 'பிரதர்ஸ் அண்ட் சிஸ்டர்ஸ் இது ஒன்னுமே இல்லை.... கட்டுன புருசனையே எல்லார் முன்னாலயும் செருப்ப கழட்டி அடிச்சவங்களாச்சே.... டிரைவர் என்ன பிரமாதம்...' என்றவாறு கன்னத்தை தடவியாவாறு தன்னை முறைத்த ஓட்டுனரை பார்த்தான்... 'வாய்யா வந்து வண்டிய எடு.' என்றவாறு பேருந்துக்குள் நுழைந்து 'இங்க வந்து ஒக்கார்டா' என்று அழைத்த நண்பனை நோக்கி சென்றான்..

தொடரும்...